Een verzoek waarmee hij al zijn vrienden lastigvalt. In alle rangen en standen zoekt hij een vrijwilliger die zijn plaats wil innemen, zijn oude vader en zijn moeder incluis. Maar niemand is bereid. Uiteindelijk biedt zijn vrouw Alkestis zich aan. En nu ligt zij in zijn armen dood te gaan. 

Zo begint het oudste overgeleverde stuk van de Griek Euripides. Een stuk dat weigert te kiezen of het een tragedie of een komedie is. Het is een random mix van tragische en komisch-volkse elementen over de menselijke zucht naar onsterfelijkheid. Over de inwisselbaarheid van mensenlevens en de afweging van het ene leven tegenover het andere. 

Welke economische, sociale en ethische maatstaven hanteren wij om de waarde van een mensenleven te kunnen bepalen? Wie heeft meer recht op leven? Kan een mens deze vragen aan? Moet hij of zij die aankunnen? 

Over deze blijkbaar eeuwige vragen schreef Euripides een stuk dat voorbij de grens van tragedie of satire gaat. De tragiek van humor en de grap van de tragiek zijn in deze tweeënhalfduizend jaar oude tekst volledig inwisselbaar. 

En alsof het allemaal nog niet tragi-komisch genoeg is spelen Sofie Decleir en Koen van Kaam in deze post pandemische coronatijden het volledige stuk met z'n tweeën. Tien personages. Twee spelers. Kleine mensen, grote vragen....