In 100 jaar is er geen tijd verstreken: gevoelens van naderend onheil, uitputting door de snelheid van de technische ontwikkeling, hopeloosheid.
Het lijkt alsof er geen verschil is tussen de levenshouding van vandaag en het sentiment van de vroege 20ste eeuw dat de Gentse Nobelprijswinnaar voor literatuur Maurice Maeterlinck beschrijft in zijn mysterieuze, symbolistische teksten. In het hart van zijn stukken en gedichten staat de mens, hulpeloos tegenover de dood – steeds op zoek naar een vorm van verlossing door de kracht van de poëzie. Maeterlincks personages zijn niet in staat te communiceren, ze zitten gevangen in een staat van verlamming, zuchtend of trivialiteiten herhalend.
Dit onbeweeglijke theater is de enige adequate vorm om de ondoorgrondelijke mysteries van het leven te verkennen, fantaseerde Maeterlinck jaren voordat Samuel Beckett werd geboren. Het enige dat ons kan redden: stilstaan, zwijgen, misschien zingen.

Hoe profetisch zijn Maeterlincks bespiegelingen over een immobiel theater in het licht van een maatschappij die voortdurend in beweging is? Hoe verhouden onze onbeweeglijke theaterruimtes zich tot hun buitengewoon beweeglijke innerlijke leven? Een theater is immers niet alleen een tempel van de droom, maar ook gewoonweg een huis, een stuk vastgoed dat zich vaak op een toplocatie in de stad bevindt en leegstaat wanneer het publiek wegblijft, of zelfs helemaal van de aardbodem is verdwenen. Want daarover heeft Maeterlinck al nagedacht in zijn theatertheorie: “Om de waarheid echt te kunnen vatten zal het misschien zelfs nodig zijn om alle levende wezens helemaal van het toneel te bannen.”