Mensenlandschappen is een treinreis door een woelig land in wording. Zo divers als de dorpen, steden en landschappen zijn de mensen in de treinen zelf. Reizigers in derde en eerste klasse, arbeiders en industriëlen, boeren en militairen, jongeren en ouderen, ze passeren allemaal de revue.

De grote Turkse dichter Nâzim Hikmet schreef Mensenlandschappen tijdens een lange gevangenisstraf. Dat maakt zijn milde blik nog opmerkelijker. In bijzonder mooie en treffende verzen schetst hij een zoekende samenleving in al haar schakeringen. Van deze miniaturen maakt Zuidpool een meeslepend epos, in de stijl van de orale vertel- en zangtradities. 

Jorgen Cassier: “De kracht van de stem van de ‘blinde (want gevangen) dichter’ in Mensenlandschappen schuilt in het alziend oog van zijn meedogenloze mededogen voor het wezen dat mens heet; in de scherpte van zijn analytisch vermogen dat de ene slechts één regel gunt en de ander een heel hoofdstuk, een geschiedenis, een uitgewerkt gedetailleerd verhaal; en op die manier, bijna opsommend, construeert of onthult die stem een wereld die groter en meer is dan de som van zijn delen.”