“Met Hoe te Leven willen we antwoord geven op het cynisme van de voorbije jaren”
Johan Petit en Wim Helsen zijn back in business. In 2015 zetten ze de Bourlaschouwburg in lichterlaaie met hun Mystery Night. Een avond vol wijsheden, lange uiteenzettingen maar vooral: samenhorigheid tussen spelers en publiek. Nu, vijf jaar later, zou de voorstelling terugkomen onder de naam Hoe te Leven. “Het was zo spannend en bijzonder, dat we het gewoon nog eens wilden doen”, vertelt Johan Petit.
— Joke Vereecken
Vijf jaar geleden was de voorstelling al eens te zien tijdens de Antwerpse Kleppers. Toen wist niemand op voorhand wat hij mocht verwachten. Was je bang om mensen teleur te stellen?
“Ik wist vanaf het begin dat het iets schoons zou worden. De voorstelling heeft geen vaste tekst, wat het spannend maakt, maar toch was ik zeker van mijn stuk. Ik leef en denk volgens een quote van auteur John Green: je moet cadeautjes maken voor mensen, in plaats van er iets voor terug te willen. Dat moet je drijfveer zijn. Als je voor iemand met veel liefde en aandacht een cadeautje maakt, dan gaat alles meteen veel vlotter en heb je veel minder zenuwen.”
Hoe te Leven heeft geen vaste tekst, vanwaar die keuze?
“Zowel Wim (Helsen) als ik vinden dat we iets in het moment moeten vertellen, onze tekst al spelend moeten ontwikkelen. Ook wanneer we individueel theater maken, gaan wij op zoek naar hoe we het meest ‘in the moment’ kunnen zijn. Het publiek moet de indruk krijgen dat het altijd kan mislopen. We moeten samen een soort zoektocht creëren naar eerlijkheid en authenticiteit. Die oprechtheid is voor ons het belangrijkst in een stuk als dit.”
In de voorstelling zit veel verbondenheid tussen de spelers en het publiek. Vind je dat iets noodzakelijk?
“De voorstelling vertrekt vanuit onszelf, maar gaat verder vanuit het publiek. We hebben hen nodig om het tot een goed einde te brengen. Wim en ik verdedigen wijsheden, waarna het publiek moet beslissen welke stelling doorgaat naar de volgende ronde. In de pauze zoeken we zelfs mensen uit die een wijsheid willen verdedigen tijdens de finale.”
“Die verbondenheid met onze toeschouwers is iets magisch, iets waar ik als theatermaker enorm graag mee werk. We willen onze visie op de werkelijkheid meegeven, maar hen ook de kans bieden om daar in de vorm van handgeklap op te reageren. Het doel is om samen met het publiek een antwoord te vinden op de vraag: hoe kan je in een op hol geslagen wereld toch gelukkig zijn?”
Heeft die dialoog met het publiek ervoor gezorgd dat jullie de voorstelling nog eens opnieuw wilden doen?
“Ik voelde dat de voorstelling iets spannends en bijzonders was. Aan het einde geven we elkaar allemaal een hand en leren we de gewonnen wijsheid uit het hoofd. Op dat moment voel je die verbondenheid enorm. De vier mensen die op het einde een stelling komen verdedigen, voegen er iets bijzonders aan toe. Zelfs wanneer een van de vier zichzelf enorm interessant vindt en ik een soort plaatsvervangende schaamte voel opkomen bij de rest van het publiek, hou ik ervan. Mensen laten zichzelf zien, en durven zichzelf te zijn. Dat gaat nooit vervelen.”
Wat zou je antwoorden als iemand je nu vraagt: hoe te leven?
“Dat ligt voor iedereen anders. Maar alle antwoorden zouden wel een gemeenschappelijke kern hebben. We moeten leven met liefde en aandacht voor onszelf en anderen. Al de rest verdwijnt in het niet. Wel grappig, ik gebruik de uitdrukking ‘in het niet’ normaal nooit, die heb ik overgenomen van Wim (lacht). De wereld is op dit moment enorm aan het veranderen, en het vertrouwen tussen mensen onderling neemt toe. We moeten in elkaar geloven, want dat zorgt ervoor dat we de juiste dingen doen.”
Denk je dat Hoe te Leven zijn steentje bijdraagt aan de gedachte dat we in elkaar moeten geloven?
“Absoluut. Wim en ik staan op het podium als twee mensen die geloven in de mens. Niet dat hij per se goed is, maar we geloven er wel in. We geven vertrouwen aan het publiek en we helpen elkaar. Daar komen alle goede dingen uit. Dat is ook een van de redenen waarom ik dit soort van interactief theater belangrijk vind. De laatste twintig jaar zijn er heel wat voorstellingen gepasseerd waar de mens als zwartgallig wezen centraal stond. Op dat cynisme willen wij met deze voorstelling een antwoord geven. Tonen dat ook het tegenovergestelde mogelijk is en we een positief mensbeeld de wereld kunnen insturen.”
Meer weten over de voorstelling? Ontdek alles over Hoe te Leven hier.
