Beste collega,

Beste buur,

Ondanks het feit dat je in mijn schaduw staat, heb ik je altijd beschouwd als een volwaardige compagnon de route. Ik, als oude doos, kijk vaak met grote ogen naar jou met de flashy neons aan je buitengevel, iets waar ik alleen maar van kan dromen. Ik respecteer je, dat weet je. We willen immers hetzelfde: een open huis zijn voor iedereen in deze multiculturele en diverse stad. ‘Kom zoals je bent, word wie je wil zijn’, zoals je het zo mooi verwoordt aan je buitengevel. 

Wij zijn gebouwen waar er gelachen mag worden, waar je stil kan zijn, waar je mag huilen, vragen stellen, van mening verschillen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik word sinds de opwaardering van bepaalde cafés op de Graanmarkt het hele weekend ondergezeken, en zelfs daar maak ik geen probleem van. 

Ik werd vanmorgen wakker met het bericht dat je interieur niet naar de zin was van ons geliefde stadhuis. Wat kut voor je zeg. Het ging over witte mannen, nog maar eens - mannen waar ik eerlijk gezegd en tot mijn grote schande nog nooit van gehoord had - en dat ze hun plaats hadden moeten afstaan voor portretten van een zekere Mous Lamrabat, waar ik eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord had. Maar dat laatste blijft onder ons.

Ach Arenberg, hoe vaak heb ik zelf al moeten horen dat mijn drempels te hoog zijn, dat ik te elitair ben, of te links, te veel schandalen over mezelf heb afgeroepen, niks waard ben of te naakt… Ik leef met je mee. 

Ik stel mij voor hoe dat dan gaat in die bewuste trappenhal van je. Hoe Luk Lemmens staat te kijken naar de ladder waarop Nabilla Ait Daoud staat, die het portret van de witte man vast heeft en voorzichtig terug op zijn plaats tracht te hangen. Onderaan de ladder staat de grote foto van de gesluierde vrouw die net van de muur werd gehaald. “Hangt ‘m recht zo?” vraagt Nabilla in tussentaal aan Luk. “Neeje, vanonder nog een bitje naar rechts,” antwoordt die in tussentaal terug. “Zo?”, vraagt Nabilla. “Neeje, nog een bitje naar rechts,” zegt Luk. Nabilla zucht. Bijna had ze gezegd: “Doeget dan zelf hè…” Maar net op tijd dacht ze aan de reden waarom ze daar waren en kreeg ze medelijden met de witte man die Luk was. Je moet het maar meemaken in deze tijden, dat je als witte man geboren bent zo’n 50 of 60 jaar geleden en dat er nu niemand nog naar je luistert…

Voorzichtig balancerend op de ladder haalt Nabila haar smartphone uit haar broekzak en kijkt ze recht in het gezicht van een boze Bart in face-time modus: “Hangen ze terug?”, vraagt hij. “Ja, Bart.”  “Allez, nu de volgende.” 

Lieve Arenberg, in 2025 staat er mij een grondige make-over te wachten. Met respect voor mijn erfgoed, laat dat heel duidelijk zijn. Het enige dat ik me nu afvraag, is of het stadhuis mij dan nadien ook komt inkleden… Ik heb hier in april ook nog een voorstelling met veel kleur op mijn krakende scènevloer staan. Kan die doorgaan, denk je?

Enfin, tot snel voor een bolleke op de Graanmarkt, makker!

Dikke kus
 

Den Bourla

PS: Als je die foto’s nu echt nergens kwijt kan… ik heb nog muren genoeg en ze zijn van harte welkom