De toneeltekst PLATINA (2018) is een afscheid. Een afscheid tussen de twee personages ‘k’ en ‘a’ en het afscheid van Abke Haring bij het Toneelhuis, het huis waar ze vijftien jaar lang onderdeel van was. Een hij en een zij, enkel aangeduid door de letters ‘k’ en ‘a’ (opvoeringen suggereren dat de letters voor Koen (van Kaam) en Abke (Haring) staan), geen neventekst en geen scènes, wel een opdeling in zogenoemde ‘pogingen’.
a.
je raakt me kwijt
k.
jij mij ook
is dat een reden om per se iets te willen zeggen?
in plaats van de rust te nemen zoals die komt
en te accepteren hoe het gaat
moet jij nu
hier nu nog
dingen zeggen
PLATINA bestaat uit vijf pogingen – ook als zodanig aangeduid – voor het voeren van zo’n laatste gesprek. Na haar UNISONO (2015), een monoloog waarin Haring de verschillende stemmen in haar hoofd met elkaar laat communiceren, is PLATINA nu een stuk voor twee personages. Met het toevoegen van een gesprekspartner creëert Haring nog niet automatisch een dialoog. De personages a en k voeren eerder een opgeknipte monoloog op, dan dat ze daadwerkelijk in gesprek zijn. Zij (a) wil zo graag een zinnige conversatie, hoopt op ‘een moment van verstaan’, maar hij (k) ziet het nut hier niet van in, niet nu nog.
[…]
‘Want hartstocht, toch zeker als idee, is krachtiger dan je denkt.’ PLATINA beschrijft een uitholling, totdat het platina beschermlaagje het enige is dat overblijft. Tegelijkertijd is het een ode aan het onuitputtelijke pogen van de mens om dichtbij de ander te komen, te versmelten, samen.
[…]
‘Als ik een voorstelling maak’, zo zegt Haring, ‘vind ik dat het meeste gezegd wordt in stilte. Liefst van al zou ik beelden of bewegingen maken, maar omdat ik dingen wil vertellen zijn het toch steeds de woorden die komen.’ Haring weet het poëtische en banale naast, door en in elkaar te plaatsen, waardoor een schrijnende, maar prachtige tekst ontstaat die de onoverbrugbare afstand laat zien tussen twee mensen die niet meer lijken te kunnen communiceren, of dat misschien wel nooit gekund hebben, maar hoe dan ook niet zonder elkaar kunnen.
Deze recensie verscheen op 11 september 2018 op Theaterkrant.nl.
Lees het volledige stuk hier
