Tijdens het kalme jaareinde van 2020 verwelkomde Het Bos een nieuwe installatie van meer dan veertig kleine en grotere kleurrijke bomen, struiken en bloemen in de trappenhal die concertzaal, bar, exporuimte en het boslabsatelier met elkaar verbindt. Wanneer je de trappen van het Bos op en af loopt, zie je opzij, boven en onder een kleurenzee van bladeren en takken. Een eenzame blauwe boom staat op het verlaten terras van de Bosbar. Ze zijn gemaakt van hout met handgeknipte blaadjes uit gerecupereerd expotapijt door Barry Ahmad Talib. Hij gaf hen de naam 'Kapituhan' wat zoveel betekent als 'een klein bosje waarin je zou kunnen wonen’.
Bosmedewerker Josine De Roover had een gesprek met hem.

Van kindsbeen af was Barry gefascineerd door originele écriture (schriftuur): het vermogen van letters om een voordeur, een T-shirt of een muur vorm te geven. In het Frans en in het Arabisch speelt hij graag met letters, vormen en beelden. “Er bestaat geen foute schriftuur”, fouten maken deel uit van het werk. De niet aflatende poging om te creëren en een originele stem te geven aan de mensen en de dingen typeert het werk van Barry.

Zijn eerste werken in Guinee waren in opdracht van de lokale voetbalploeg, de moskee en particuliere klanten. Zijn handgeschilderde muren, T-shirts en objecten in het straatbeeld waren de beste reclame en bewezen aan zijn familie dat hij van creativiteit een job en een bron van inkomsten kon maken. “Que tout est possible.”

“Het is het werk zelf dat me de weg toont.”

Ook toen hij na een lange reis van Guinée richting Italië, via Duitsland in het Klein Kasteeltje in Brussel belandde. Toen Madame Phara zijn handgemaakte T-shirts met een afbeelding van het Klein Kasteeltje zag bracht ze Barry in contact met Globe Aroma, waar op dat moment Decoratelier aan een project werkte. Een groep vrouwen en mannen bouwden in 2019 samen wekelijks aan Underneath Which Rivers Flow, een geheime tuin vol verhalen en dromen waar de decorelementen zelf de acteurs van het theaterstuk zijn. In die tuin vond Barry meteen zijn draai. Hij leerde er het nagelschietpistool kennen. “Quand je lui dit de fixer, il va fixer.” 

“Decoratelier doet me denken aan mijn jaren in Guinee toen ik een kiosk had naast de gsm-antenne van mijn werkgever Orange-Afrique. Ik kon er elektriciteit aftappen waardoor mijn kiosk een plek werd waar jongeren samenkwamen om naar muziek te luisteren, hun gsm op te laden en zich vrij te voelen.*” Ook in zijn atelier, enkele meters verderop, was hij steeds omringd door jonge mensen. Zijn werkplek was een klein bosje in het midden van een open vlakte. Kapituhan. In de schaduw van enkele bomen en verscholen achter een struikenbos werkte Barry er aan bestellingen voor ontwerpen die hij uit de stad kreeg. 

Onafhankelijkheid, nieuwsgierigheid en ondernemerszin zijn de rode draden waarmee Barry zijn leven leeft. Materiaal, gereedschap en koppig geduld zijn instrumenten. “Ik werk nooit met een meetlat of een voorontwerp op papier, maar laat me leiden door het materiaal en het gereedschap dat voorhanden is.” 

De volbloed autodidact haalt vreugde uit het niet verspillen van materiaal. De techniek en de vorm van het werk worden bepaald door het materiaal zelf. Hoe kan je duizenden blaadjes knippen uit een rol tapijt, zonder dat je teveel stof verspilt? 

Ik vraag hem of de keuze voor bloemen, bomen, planten en struiken een bewuste hommage is aan de levende organismes die ons zuurstof geven. “De mensheid heeft een slecht karakter als het gaat over haar omgang met de natuur. Er is meer en meer stof in de lucht. De drie jaren dat ik hier nu in Brussel ben, heb ik de meeste rare en warme zomers meegemaakt. We moeten nu echt de omslag maken en mobiliteit tussen de continenten per trein mogelijk maken.” Wanneer ik hem vertel dat de kleur en vorm van de blauwe boom op het Bosbarterras ogenschijnlijk voorlopig geen last lijkt te ondervinden van de natuurelementen, antwoordt hij me dat het vooral de nietsontziende zon zal zijn die de kleur van de blauwe boom zal doen vervagen.

[...]