luister.
ik weet misschien niet alles.
sommige zaken heb ik misschien niet goed begrepen.
andere ben ik vergeten.
maar van één ding ben ik zeker.
er is een gebied
donkerder dan de gedichten van rimbaud en leopardi.
gevaarlijker dan een russisch moeras.
wie er zich in begeeft is reddeloos verloren.
spreken is er zo lastig
dat alleen woorden en zinnen gegoten in gewapend beton de
omstandigheden kunnen trotseren.
luisteren is er de oren gespitst houden voor het suizen van een
dolk.
het is een gebied –
onmetelijk groot en toch zo vaak onzichtbaar.
het doemt op
daar waar ge ’t nooit verwacht.
ge denkt
daar blijf ik weg
daar moet ik niet zijn
maar voor ge ’t weet zit ge er middenin.
ge kunt geen kant meer uit.
en ge zijt er niet alleen
we zijn er allemaal.
het is een gebied –
ge kunt er wel zijn maar niet echt leven.
het is de politiek
normale mensen gaan er kapot
of worden er krankzinnig.
maar voor sommigen
heel sommigen
is deze onmetelijke duisternis hun natuurlijke biotoop.
pas als ze hier zijn
voelen ze de kracht
om te kunnen spreken.
om zichtbaar te worden.
alleen hier
gloeien ze op
en met dat opgloeien
brengen ze licht in die duisternis.
een licht dat niet alleen hun eigen lijf omgeeft,
maar dat ook afstraalt op de sukkelaars die blind in het rond
tasten.
wij mensen.
’t is dat licht dat maakt dat wij
soms toch kunnen denken:
’t is hier helemaal niet donker.
’t is licht hier.
ongelofelijk licht.
’t is een licht dat het donker niet doet verdwijnen
maar dat ons soms doet geloven
dat er geen donker is.
een licht dat ons zo verblindt dat we ‘t duister niet meer kunnen
zien.
kunstlicht.
het ondraaglijke kunstlicht van het politieke leven.
zoals dichters kiezen ook politici niet voor hun missie.
ze worden zelf gekozen.
van jongsaf aan worden ze beslopen door een onrust die hen zegt
dat ze met het gewone leven geen genoegen moeten nemen.
omdat met het gewone leven geen genoegen te nemen valt.
maar waar dichters van nature
het licht
de rug zullen toekeren
en zich het liefst in hun eigen schaduw willen ophouden
zo worden politici gedreven
naar de duisternis
waar ze zelf het licht zullen zijn.
als glimwormen naar een zwart gat.
en waar dichters eigenlijk niets liever hadden gewild
dan dat ze
vlak voor ze doodgaan
met schaduw en al
toch nog in het volle licht van het publieke leven
zouden kunnen verschijnen,
– zo ijdel zijn ze –
zo beseffen politici op een dag
veel te laat
dat het beter was geweest
om wat meer in de lommerd te blijven.
hun ijdelheid dient dan tot niks meer.
als dichters zich het recht toeëigenen
hun hele leven vragen te kunnen stellen,
dan worden politici verplicht
om altijd antwoorden te geven.

Bart Meuleman