Onder de niet mis te verstane titel Leve de verpakking!? maakt Wouter Hillaert op de website van Rekto: Verso aan de hand van een aantal voorstellingen een kritische doorlichting van het recente Oerol Festival op het eiland Terschellingen. Maar zijn kritische doorlichting gaat verder en ruimer dan het Oerol Festival alleen. Hij betrekt ook ForsterHuberHeyne van De KOE, De Nwe Tijd en Staatstheater Mainz en JR van FC Bergman en Toneelhuis, met NTGent, KVS en Olympique Dramatique in zijn analyse, twee voorstellingen die niet op Oerol stonden maar wel een cruciale rol in zijn argumentatie spelen.
Aan zijn commentaar bij de afzonderlijke voorstellingen verbindt hij een aantal verregaande én betwistbare conclusies over het theater in Nederland (en bij uitbreiding ook in Vlaanderen). De inleiding bij het artikel heeft het over ‘extremistische stellingen’ en in het artikel zelf merkt Wouter Hillaert op dat “die kritiek (wellicht) meer over mij dan over het theater van vandaag (vertelt)”. Maar alle ironie ten spijt maakt de retoriek van zijn tekst duidelijk dat het artikel meer is dan de persoonlijke oprisping van een theaterjournalist na een ontgoochelende passage op Oerol.
In wat volgt ga ik niet of slechts in de marge in op de voorstellingen op zich, evenmin sta ik stil bij Hillaerts evaluatie van het festival als een geheel. Ik concentreer me in de eerste plaats op zijn conclusies die naar het einde van het artikel de vorm van een programma en zelfs van een manifest aannemen.

Dit opiniestuk van Erwin Jans verscheen op donderdag 28 juni 2018 op dewereldmorgen.be.
Lees hier het integrale artikel.