4D

4D. Vier Duetten, Voor Dans, Vier Dimensies, Vierde Dimensie. Met een titel die een groot aantal interpretaties toelaat, brengt Sidi Larbi Cherkaoui duetten die zowel op zichzelf staan als een inkijk bieden in een ruimere wereld. Het zijn duetten waarvan de originele versies ontstonden in zeer uiteenlopende omstandigheden.

Matter was in zijn oorspronkelijke vorm een belangrijke scène uit Origine dat in 2008 in de Bourlaschouwburg in Antwerpen in première ging.

Faun werd oorspronkelijk gemaakt in opdracht van Sadler's Wells in Londen als onderdeel van ‘In the spirit of Diaghilev’ in 2009. Hiermee herdacht Sadler’s Wells de start van de carrière van Sergei Diaghilev 100 jaar geleden. Deze voorstelling toonde naast Faun ook werk van Wayne McGregor, Russell Maliphant en Javier de Frutos.

Pure kwam tot stand in opdracht van het Vlaamse dansfestival Dansand in Oostende en was voor het eerst te zien op het strand van Oostende in juli 2010. Het duet werd in 2011 herwerkt voor de voorstelling TeZukA.

Sin groeide uit Babel^(words), dat gechoreografeerd werd samen met Damien Jalet.

Deze vier duetten werden herzien, aangevuld om het tot autonome werken te maken en bij elkaar gebracht om een volwaardig programma te vormen.

Matter

De voorstelling Origine verkende de bronnen van de beschaving, maar het benadrukte onder andere ook intens en bijna pijnlijk de eenzaamheid van het leven in de 21ste eeuw ​​en de alomtegenwoordigheid van de consumptiecultus.

Matter, een uitgewerkte scène uit Origine, benadrukt onze favoriete clichés over Oost en West - om ze daarna kapot te maken, te vermengen en grondig te hervormen. Het gaat over het zogenaamd spirituele Oosten - met als prototype de androide passiviteit van Kazutomi Kozuki - als bron van alle technologie, technologie die de heersende godheid in de meeste van ons levens is geworden. Naast dit Oosten verschijnt het jeugdig westerse van Daisy Phillips, dat vreemd genoeg doet denken aan de gratie en elegantie van klassieke sculpturen. Haar bewegingen zijn doordrenkt met een nauwkeurigheid die we associëren met oeroude Aziatische podiumkunsten.

Matter is een ode aan de alomtegenwoordigheid van objecten om ons heen en hun rol als buffers tegen onze extreme eenzaamheid in de wereld van vandaag. Lichamen incarneren de extreme veranderlijkheid van zowel levende als levenloze vormen, en alles is uitwisselbaar - ledematen, torso's, vingers en tenen. Vingers veranderen in oorbellen, appels, een aansteker; handen veranderen in spiegels, zeep of een stuur, benen in een stoel en een auto, een rug wordt een strijkplank. Nadat mevrouw Phillips het comfort van de stille aanwezigheid van mijnheer Kozuki omarmt, verandert hij langzaam in een reeks van apparaten, accessoires en goederen die later hedendaagse totems tegen eenzaamheid worden. Op die manier verwerft het alledaagse voorwerp het belang van een voormalige huisgod.

Faun

Sinds het baanbrekende werk van Nijinski zijn er al ettelijke versies van Faun gecreëerd. Deze Faun had een zeer specifiek uitgangspunt : James O’Hara. Voor Sidi Larbi Cherkaoui is deze jonge danser de belichaming van de dualiteit in de mens, een natuurlijke aanwezigheid van het dier binnenin.

In dit korte duet herwerkte Cherkaoui Stéphane Mallarmé’s verhaal van een seksueel ontwaken. Het is een relaas over mannelijke en vrouwelijke energieën die elkaar ontdekken en aanwakkeren, en het onvermijdelijke moment van harmonie, van verbintenis, als het één overgaat in het ander, en de twee uitgroeien tot een onlosmakelijk geheel. Hierbij focust Cherkaoui hoofdzakelijk op het animale karakter van deze twee lichamen die eindigen als een hybride entiteit en op de bevrijdende organische kracht die hen verbindt met het heelal waaruit ze zijn ontsproten.

De persoonlijkheden en aparte bewegingstaal van dansers Daisy Phillips en James O’Hara hebben sterk bijgedragen tot deze Faun. Met muziek van Nitin Sawhney en kostuums van Hussein Chalayan lijkt Faun zich aan een lange traditie te onttrekken. Het ontwikkelt zich tot een modern en gelaagd geheel met een eigen beeldspraak. Zo zou de fluitspelende Faun kunnen veranderen in Krishna, een andere eeuwige charmeur; en in Sidi Larbi Cherkaoui’s eigen mythologie zou een nimf net zo goed verbeeld kunnen worden als vuurvliegje in de schemering.

Sin

Sin werd gechoreografeerd door Sidi Larbi Cherkaoui en de Frans-Belgische choreograaf Damien Jalet. Zijn werk wordt gekenmerkt door een aangrijpende lichamelijkheid die vaak inspiratie put uit oude mythen. Cherkaoui en Jalet hebben de afgelopen 12 jaar samengewerkt.

Sin is de verder uitwerking van een duet tussen dansers Damien Fournier en Navala Chaudhari uit de voorstelling Babel^(words). De kracht en de impact ervan inspireerde de twee choreografen om de scène te herwerken en ze een eigen leven te laten leiden. Als de Babelmythe in de Bijbel de eerste collectieve zonde is, dan betekent dat dat de mythe van Adam en Eva de eerste individuele fout is.

Sin onderzoekt het conflict tussen Eros en Thanatos, of het levensinstinct tegenover de dood binnen de intimiteit van een paar. Het destructieve instinct in de passie, de toxiciteit die in liefdesrelaties naar boven komt, de zoektocht naar dominantie van de ene persoon op de andere, het onevenwicht tussen twee mensen... Dat alles vindt zijn weg in deze relatie.

De lichaamstaal, die soms dierlijk en kronkelend is, ontwikkelt zich tot een spel van omgekeerde geboorte en dood waarbij iemand zijn of haar vitale energie uit de ander haalt. De conclusie is te vinden in het begin, zoals een slang die in haar staart bijt.

Pure

"Nu houdt de menselijke geest van Zuiverheid, maar zijn gedachten verstoren die. De geest van de mens houdt van stilte, maar zijn verlangens leiden hem ervan weg. Als hij zijn verlangens kon verdrijven, zouden zijn gedachten uit zichzelf stil worden. Laat zijn gedachten schoon gemaakt worden, en zijn geest zal vanzelf puur worden." (fragment uit een taoïstische tekst.)

Met het duet Rein verkent Sidi Larbi Cherkaoui de implicaties van zuiverheid en de overweldigende preoccupatie met het concept. Hij onderzoekt of het reinigen van een lichaam het kan doen verdwijnen en of absolute zuiverheid niet betekent dat er niets overblijft. Samen met de Noorse dansers Guro Nagelhus Schia en Vebjørn Sundby creëert hij een bewegingstaal die dit verdwijnen kan uitbeelden.

De danseres tracht de lucht rond haar lichaam niet te verstoren terwijl ze probeert om haar lichaam recht te houden. Haar partner benadert haar voorzichtig en borstelt haar lichaam af met een zacht doek. Elke aanraking, hoe teder ook, laat zijn sporen na op het lichaam van de jonge vrouw, tot het verdwijnt.