Het Vertrek uit het Bourlabos

Het was uitzonderlijk rumoerig en druk in het Grote Bourlabos
er werd gesleurd met van alles en nog wat
Alle dieren op twee en vier poten liepen nerveus heen en weer
de vogels fladderden onrustig door de bladeren
de kikkers kwaakten oorverdovend
niemand snapte nog waar ze het over hadden
de monden van de knaagdieren stonden geen ogenblik stil
en zelfs de schildpadden waren sneller dan anders
In zeven haasten werd met man en macht een grote tent gebouwd

Het was immers de Dag van het Vertrek
die dag was al heel lang geleden aangekondigd
en toch had niemand in de gaten gehad
dat de dagen en de nachten elkaar zo snel opvolgden
dat de seizoenen in elkaar gleden
dat de bladeren vielen en weer groeiden en weer vielen

en toen plots 
was die dag er
verwacht, gepland, voorbereid,
en toch ook niet
want de dieren van het Grote Bourlabos 
hadden die dag
met opzet uit het oog verloren,
straal ontkend,
weggelachen,
bewust genegeerd, 
diep verdrongen,
kortom: voor onmogelijk verklaard,
dit zou niet gebeuren
nooit
En toch was er plots die dag 

Alle dieren verborgen hun gevoelens achter te veel drukte,
te veel bewegingen
te veel activiteiten
nog iets van dit
of toch iets meer van dat,
en dat daar of hier misschien
of misschien toch beter daarachter
of nog ergens anders, toch?

Het was die avond in de tent in het Grote Bourlabos 
een lopen, trekken, duwen, springen, zingen, 
dat het een feest was
Zolang ze zongen zou niemand vertrekken, dachten de dieren
En draai de plaat van Sgt.¨Pepper nog maar eens om
en daar gingen ze weer
zwierend en zwaaiend, 
dansend en draaiend 
Billy Shears, Lucy in the Sky, Lovely Rita, Mr. Kite, Oh boy,
It was getting better and better all the time
better better

Maar iedereen wist dat ze zouden vertrekken
zes bewoners van het Grote Bourlabos
de tovenaar die zelfs de zon jaloers maakte met zijn lichtontwerp
de zanger die met zijn melodieën de bomen vol weemoed aan hun middeleeuwse polyfone jeugd deed terugdenken
de bever die de wereld in steeds kleinere doosjes probeerde te steken
de Dansende Derwisj die van ver kwam en altijd zo lekker rook
de lieve fee die de aarde wilde redden
en tenslotte ook de wijze goede uil die het bos als zijn broekzak kende

Wat voor mooie dingen hadden ze
al die jaren niet gemaakt
voor de dieren van het Grote Bourlabos en van ver daarbuiten 
al die jaren had het bos vol geroezemoes van ideeën gezeten, 
vol energie, vol plezier, vol ernst, 
vol spanning en afwachting, 
vol ontlading en gefeest 
En moest dat dan nu zomaar eindigen?

Maar vandaag wilden de dieren daar niet aan denken
ze wilden zingen en dansen
zoals ze nog nooit gedaan hadden
voor het oog van iedereen
ook al kon niet iedereen zo goed zingen en dansen
maar ze wilden dat iedereen kon zien
wat een bijzonder bos dit Grote Bourlabos wel niet was
en hoe belangrijk het was dat het bleef bestaan 
en niet werd omgehakt
zoals hier en daar werd gefluisterd en gevreesd

Toen werd het stil in het Grote Bourlabos
De dieren hadden zich in slaap gedronken, gelachen en geweend

OEHOE
zei de uil
terwijl hij 
over het nachtelijke Bourlabos cirkelde
Voor wie goed kon luisteren
en dat kon de uil heel goed
was in de verte al het geluid te horen 
van een nieuwe karavaan die eraan kwam
heel stil nog
maar de uil hoorde al 
de toeters en de bellen 
van de opwinding, 
de spanning, 
de vreugde van het nieuwe begin
dat ‘s ochtend in het Bourlabos zou aanbreken
met nieuwe dieren
en acrobaten op fietsen
koorddanseressen op de schouders van de clowns
Hij zou het allemaal willen omarmen
de uil
maar dat kon nu niet meer
Zijn vleugels voerden hem nu naar andere streken
Hij cirkelde nog een laatste keer
over het donkere Bourlabos
En hij zag dat het goed geweest was
En hij wist heel zeker
Het zou goed gaan met het Bourlabos
Het zou goed gaan met de dieren die vertrokken
Het zou goed gaan met de dieren die bleven
En het zou goed gaan met de dieren die kwamen
En op een dag zouden ze elkaar 
allemaal terugzien
dat voelde de uil heel zeker
en de uil was heel wijs
OEHOE
zei de uil
OEHOE
en misschien moest er ook niets meer gezegd worden
OEHOE
zei de uil 
en wierp met zijn gespreide vleugels 
een mysterieuze zwarte schaduw
in het maanlicht
OEHOE

Erwin Jans
19 juni 2022