Na een jaar gevangenschap in hoofd en lijf nodigden Alain Platel en Bérengère Bodin hen uit om zich te storten op guilty pleasures uit hun persoonlijke dansgeschiedenis zoals house, crump, tango, ballet, folklore,... en die los te laten op de muziek.

Le Sacre heeft al zoveel versies gekend en juist daarom is het des te interessanter om je af te vragen of een hedendaagse lezing van een Sacre du Printemps niet deze zou kunnen zijn. Een versie waarin deze generatie alles mag verwerken wat hun liefde voor de dans heeft gevoed, ook dat wat ze dachten te moeten afleren.