"Brideshead Revisited ontpopt zich als een genereus en zeer kwetsbaar portret van twee mensen die voortdurend laveren tussen schaamte en hoop."

"While Brideshead Revisited is certainly no Waugh adaptation, Myjer and Haring have taken a literary classic and riffed on it freely, in a warm, vulnerable way. The Holland Festival may have been intended to bring the world to Dutch stages, but it’s good to see some Dutch artists join the party and claim the spotlight, too."

"Op hartverscheurende wijze maakt de theatermaker zo de blijvende, giftige invloed van (geïnternaliseerde) homofobie tastbaar."

"En dan is de voorstelling opeens afgelopen, alsnog met een bijzonder einde, maar zonder inlossing van de verwachtingen die werden opgeroepen. Het verlangen blijft dus, en bij het naar buiten lopen besef je dat dat perfect bij de voorstelling past."

"Geestige en kwetsbare dialogen over sensualiteit en (queer)identiteit."

"Hoe geestig en dynamisch deze voorstelling over (queer)identiteit bij vlagen ook is, er sijpelt een pijn doorheen die je niet onberoerd laat. ‘Brideshead Revisited’ zit adembenemend goed in elkaar. "

"Het is sterk hoe Haring en Myjer na het ongemakkelijke begin hier ineens helemaal openvouwen, zonder iets te hebben geforceerd. Het is statisch theater, een vorm die je ‘literalisme’ zou kunnen noemen: twee acteurs spelen zichzelf en praten met een minimum aan stilering over de persoonlijke thema’s die een brontekst oproept. Juist in die statische opstelling ontstaat ruimte voor het afdalen in afgronden van oude pijn. "

"Dat wordt de belangrijkste handeling van deze voorstelling: twee acteurs die hun vragen en antwoorden aan elkaar voorlezen bij wijze van artistiek onderzoek. Nog los van verdere ‘theatralisering’ peilen Myjer en Haring naar elkaars verleden, verlangens, seksuele identiteit en gender. Met enige aarzeling lezen zij hun intiemste ontboezemingen voor. "

"Ooit mailde ik Florian enkele vragen over zijn opzet, en dat is dan de voorstelling geworden. We stellen elkaar vragen en antwoorden erop. In die zin is het een heel eerlijke en kwetsbare voorstelling. Het is het soort troostrijk theater dat we zelf hadden willen zien als zestienjarige, over mogen zijn wie je bent. Maar dan dertig jaar later, alsnog."