Guy Cassiers maakte de voorbije seizoenen heel wat voorstellingen over macht en manipulatie. Met De moed om te doden van de Zweedse schrijver Lars Norén brengt hij die thematiek terug tot zijn oerscène: de spanning tussen vader en zoon. De dialogen zijn grimmig en op het scherp van de snee, maar niet ontdaan van humor.

In 1984, aan het begin van zijn carrière, maakte Guy Cassiers samen met zijn vader Jef Cassiers Natuurgetrouw, een voorstelling op tekst van Harold Pinter. Ook hier leidde de confrontatie tussen kind en ouder tot uitbarstingen van fysiek en verbaal geweld, maar ook tot waarheid en inzicht.

De setting van De moed om te doden kan niet eenvoudiger: een appartement waarin een zoon zijn vader en later op de avond zijn vriendin Radka op bezoek krijgt. In deze huiselijke context ontspint zich een tragisch gevecht waarbij de zoon zich probeert los te maken van de vader. Als de vader de vriendin van de zoon probeert te verleiden, is het duidelijk dat de confrontatie naar een extreem en onomkeerbaar punt wordt gedreven…

De personages van Lars Norén hebben een ‘double bind’ met hun afkomst. Ze willen weg uit hun verstikkende omgeving, maar hebben angst voor het leven daarbuiten. Naast het psychologische verhaal vertelt het stuk ook een maatschappelijk verhaal: over de kracht en de destructie van het verleden, over de onmacht en de onwil om de traditie verder te zetten, over identiteiten die altijd wankel en voorlopig zijn.

Met Dirk Van Dijck als vader, Wouter Hendrickx als zoon en Aminata Demba als Radka is De moed om te doden acteurstheater ‘pur sang’.