Er is een huis bij de zee, en daarin woont een verliefd paar, een man en een vrouw. Ze hebben hun leven mooi ingericht: een prachtige omgeving, tijd voor elkaar, tijd voor zichzelf. Maar op een ochtend liggen er aangespoelde lichamen op het strand, eerst enkele volwassenen, dan een kind. 

Hij doet er alles aan om zijn leven zo onverstoord mogelijk verder te kunnen leiden. Zij raakt steeds verder aangetast. Daar waar het verliefde stel vroeger zo goed samen stil kon zijn, wordt hun stilte nu een afgrond van onbegrip. Ze had het kind misschien nog kunnen redden of vasthouden, denkt ze, als hij haar maar had geholpen? Of is ze eigenlijk laf, en zoekt ze in hem een excuus om niet te moeten handelen? Waarom zegt hij niets?

“De Vloed is meer gesproken poëzie dan expressief toneel. Maar die verstilling is tegelijk de kracht. Het is verdomd knap hoe Verrept met enkele goedgekozen metaforen de liefdesbreuk linkt aan de schipbreuk van de vluchtelingen. Krop in de keel.” - Filip Tielens, De Standaard (januari 2017)

skagen.be