De expliciete afwezigheid van een onderwerp buiten het praten zelf zet in het licht wat het probleem is bij deze vier: ze hebben geen kern, er is enkel dat imaginaire omhulsel: vier mislukte cowboys op een barkruk die (over)leven bij de gratie van het beeld dat ze van zichzelf geschapen hebben. Maar het verbijsterende is dat het werkt. De illusie houdt stand, ondanks de bespottelijke seventiesoutfits, het aangezette accent, de loeren die ze hun ‘kameraden’ draaien. Niemand doorprikt de droom: niet zijzelf, niet Kas en de Wolf en nog het minst van al Bart Meuleman. Dus blijven de vier heren, ondanks tegenspraak van de realiteit, gewoon geloven in zichzelf. En in hun onwrikbare vriendschap. Wat geeft het dat het niet waar is? De illusie levert hen een ongeziene kracht op. Gezegend zij.