Van alle stukken die Ibsen schreef, heeft Hedda Gabler waarschijnlijk het meeste humor. Een komedie mag je het niet noemen, maar hoe de mannen in dit stuk rond een verwende, verveelde en vooral diep ongelukkige vrouw draaien, dat geeft toch wel een paar hilarische momenten.

Henrik Ibsen nam op het einde van de negentiende eeuw met onder andere Nora, een poppenhuis en Spoken het verstikkende burgerlijke milieu van zijn tijd op de korrel, en liet sommige van zijn personages zich daar van bevrijden (Nora), terwijl andere er juist aan ten onder gingen (Oswald Alving, en dus ook Hedda Gabler).

De wereld is uiteraard veranderd. De lange eeuw van emancipatie zoals de stukken van Ibsen die in het vooruitzicht stelden, ligt eerder achter ons, en als we terugblikken zien we veel bitterheid en ontgoocheling. Gaf de vrijheid die we zochten niet het verhoopte geluk? Misschien bestond ze ook niet. Dat is wat het sombere beeld van de toekomst ons nu alleszins wil voorhouden: we plooien ons maar beter terug op wat we zo goed kennen in plaats van een sprong te wagen in het ongewisse.

In de bewerking van Bart Meuleman gaat Hedda Gabler vandaag dan ook over de gevolgen van een maat­schap­­pelijke restauratie. Hoe personages, zich in een kleine, benauwende wereld opsluiten in tijden die nieuwe zekerheid eisen. Aan de structuur van het oorspronkelijke stuk verandert dat niets: Hedda Gabler blijft vooral razend spannend.