Zo spreken ze met elkaar zonder iets te zeggen, verenigd door die liedjes uit de jaren '60 en '70. Lisbeth Gruwez dances Bob Dylan is uitgepuurd, minimalistisch, en voert je mee naar de plek waar de avond overvloeit in de nacht, waar het feest ten einde loopt en de gasten huiswaarts keren, waar één iemand op de dansvloer achterblijft, onverstoorbaar, verzonken in dialoog met de muziek.