Marc Vanrunxt en Jan Martens zoeken naar verloren en vergeten bewegingen.

De artistieke wegen van dansers en choreografen Marc Vanrunxt en Jan Martens kruisten elkaar geregeld in het verleden en komen nu samen in de vorm van een solo voor Jan. Marc Vanrunxt was erbij in de vroege jaren tachtig, bij het begin van de vernieuwende dansgolf in Vlaanderen. Jan Martens zorgt, intussen een paar generaties verder, voor de opvolging en verderzetting hiervan.

lostmovements zou kunnen gaan over het zoeken naar verloren en vergeten bewegingen. Het zou een archivering kunnen zijn van toekomstige bewegingen, nevenbewegingen, vergeten bewegingen, nieuwe intenties en ambities voor de (dans)toekomst. Of misschien wordt het een prelude op het verleden van de dans, van dansbewegingen, van motieven en motivaties. Misschien wordt het een vervolg op Solo Voor Duizend Mannen (Marc Vanrunxt, 1982). Misschien wordt het een knipoog naar Symphonie pour un Homme Seul (Maurice Béjart, 1966).

De ruimte wordt vormgegeven door beeldend kunstenares Katleen Vinck. Het team wordt versterkt door lichtontwerper Stef Alleweireldt en Marie-Anne Schotte voor haar artistiek advies tijdens het creatieproces.

Eenzaamheid, begeerte, beschermende bewegingen... In een ontroerende solo geschreven samen met landgenoot Marc Vanrunxt, geeft de Belgische choreograaf Jan Martens zich bloot. (...) Jan lijkt op een solist, balancerend op de rand van een scheermes, haast een koorddanser. (...) Deze manier om wat hij wás en wat hij ís in beweging vast te leggen, raakt recht in het hart.

Philippe Noisette in Les Inrockuptibles , 22 maart 2019

"Hoe zich voor een ander openstellen zonder de eigen identiteit te verliezen? Hoe een denkbeeldig ‘anders zijn’ omarmen om nieuwe aspecten bij jezelf te ontdekken? Deze uitdagingen worden beantwoord door lostmovements. (...) Net als een Caravaggio-schilderij is 'lostmovements', de confrontatie van twee verschillende werelden en gevoeligheden, een creatie gevormd door het licht. (...) Zonder ooit in het illustrerende te vervallen, temt Jan Martens de muziek - die het werk van Penderecki combineert met andere composities - op een speelse en vrije manier."

– Mireille Descombes in Le Matin , 10 maart 2019

"Terwijl de modernistische, atonale, gebeeldhouwde muziek van Penderecki verdoeming en ondergang oproept, danst Martens de sterren van de hemel, werkelijk lyrisch en onbevangen, vol overgave. Met een grand jeté hier of daar neemt hij, als niet-klassiek geschoolde danser, een enorm risico, om niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk op z’n bek te gaan. Choreograaf Vanrunxt heeft Martens uitgenodigd om alle vrijheid te nemen als danser, stomweg door de muziek te volgen en de schaamte voorbij te gaan. Een sublieme keuze die de nodige wrijving veroorzaakt, maar ook het werk behoedt voor gemakzuchtige identificaties, sentimentaliteit of ironie."

– Fransien van der Putt in Theaterkrant , 14 februari 2019

"Wordt 2019 het jaar van choreograaf en performer Jan Martens? In zijn nieuwe solo tast hij de grenzen van zijn lichaam af op muziek van Penderecki, The Smiths en de Pet Shop Boys. ‘Ik moet kunnen zweten.’"

– in De Tijd , 30 januari 2019