2000 jaar geleden schreef de Romeinse dichter Ovidius zijn meesterwerk Metamorfosen, een boek waarin mensen veranderen in steen, water, dieren... Zijn epische verzen over gedaanteveranderingen hebben een onschatbare impact gehad op de Europese literatuur en schilderkunst. Toeval of niet, maar in ‘veranderende’ tijden steekt Ovidius’ werk telkens opnieuw de kop op. Ook nu. Verschillende strekkingen in de hedendaagse filosofie, die focussen op het niet-menselijke en post-menselijke, sluiten nauw aan bij het werk van de Romeinse dichter. 

In haar theaterwerk houdt de internationaal gelauwerde Chileense theatermaker Manuela Infante, zich al langer bezig met het niet-menselijke. Samen met KVS-directeur Michael De Cock, die verschillende boeken schreef over het thema, deelt ze een liefde voor het werk van Ovidius.

Het vertrekpunt voor deze voorstelling is de vraag: wie bepaalt wat menselijk is en wat niet? Wie wordt aan een metamorfose onderworpen? Vaak, zo blijkt, is de vrouw, na herhaaldelijke belaging door opdringerige mannen of goden, het slachtoffer van zo’n transformatie, en wordt ze op die manier het zwijgen opgelegd. Seksueel geweld en grensoverschrijdend gedrag lijken wel een rode draad doorheen de Metamorfosen. Vanuit die hedendaagse blik zijn de Metamorfosen de geschiedenis van een door en door patriarchale maatschappij... 

De nieuwe voorstelling kan het best omschreven worden als een noise play: de stemmen van de acteurs Jurgen Delnaet, Hannah Berrada en Luna De Boos worden live op het podium vervormd. In de betoverende soundscape die zo ontstaat, is de stem geen uitdrukking van een menselijke handeling maar eerder een boven-menselijk ding. Een stem is iets dat we aan de wind ontlenen en dat het humane en het non-humane verweeft in oneindige vormen van buikspreken, refreinen en echo’s, zonder ooit echt aan iets of iemand toe te behoren.