Murgia schreef en regisseerde zijn eerste voorstelling, Le Chagrin des ogres, in 2009 voor het Festival van Luik. Daarna volgden een woordeloos stuk, LIFE:RESET/Chronique d’une ville épuisée (vorig seizoen nog te zien in Toneelhuis), en Dieu est un DJ, naar een tekst van Falk Richter. In amper drie stukken stippelde Fabrice Murgia volgens cultuurjournalist Guy Duplat de grote trekken van zijn werk uit. Murgia valt op door “actueel taalgebruik en een focus op een generatieproblematiek in zintuiglijke voorstellingen die vertelling, acteerspel en klank- en beeldtechnologieën combineren,in de stijl van Guy Cassiers.”

Notre peur de n’être inspireert zich op het werk van filosoof Michel Serres en zijn scherpe observaties over de switch van een beschaving van de geschreven tekst naar een van de nieuwe technologieën. Murgia verbindt deze fascinatie met een grote curiositeit voor de ‘hikikomori’ in Japan, mensen die zich vrijwillig van hun omgeving afzonderen en de wereld alleen van op hun scherm lezen. En – niet onbelangrijk – er is ook het verhaal van Murgia’s beste vriend, die zich al tien jaar thuis opsluit, ogenschijnlijk zonder gek te worden.

Met al deze verhaallijnen en zes acteurs maakt Murgia een verhaal over hier en nu, in een taal van hier en nu. Deze keer niet zozeer over de digitale eenzaamheid op zich maar over hoe we die hoopvol kunnen aanwenden voor een betere toekomst…

Fabrice Murgia is artiest-in-residentie bij Théâtre National Brussel