ben je dichtbij gekomen toen ik sliep
heb je me aangeraakt en me daarna direct verlaten
of
ben je bij me gebleven tot ik wakker werd
en als ik mijn ogen open deed
verdwenen
met een achterwaartse pas
zodat ik niet kon zien
dat je bij me – in de kamer – was
kom je terug?
ben je hier?
kan ik iets doen?
zodat je blijft?

Na UNISONO waarin Abke Haring ruimte geeft aan de verschillende stemmen in haar hoofd, zoekt Haring in PLATINA het gezelschap op van een reëel aanwezige tegenpartij, gespeeld door Koen van Kaam, met wie ze in gesprek gaat. Of althans, met wie ze in gesprek wil gaan. Voor zover een gesprek ooit mogelijk is. Of toegelaten wordt. Of ontweken wordt.

Abke Haring: “Als ik een voorstelling maak, vind ik dat het meeste gezegd wordt in stilte. In de stilte kan je zoveel doen: hoe je elkaar aankijkt, waar je staat, ben je ver of dichtbij? Sta je sterk of onzeker? Liefst van al zou ik beelden of bewegingen maken, maar omdat ik dingen ook letterlijk wil zeggen zijn het toch steeds de woorden die komen.”

Woorden als grens van stilte. Onontkoombaar, dwingend en misschien zelfs – ooit – genezend. Jimi Zoet ontwerpt voor dit intimistisch duet een indringende soundscape die de gedachtewendingen van Haring en co op de voet volgen.