Het grote traditionele ‘German Staatstheater’ is dé inspiratiebron voor de theatermakers Micha Goldberg & Rosie Sommers (Ne Mosquito Pas). Het Duitse Staatstheater staat voor een theatervorm die zich ontwikkeld heeft onder aanvoering van (vaak mannelijke) regisseurs die maatschappelijk relevante repertoireteksten ensceneren in samenwerking met een aan de theaters vast verbonden spelersensemble.  

Goldberg en Sommers stellen zich vragen bij de monumentaliteit en de productielogica achter deze werkwijze en zien het als een absolute tegenpool van hun eigen hedendaagse theaterpraktijk. Ze vragen zich af of dit theater geen blauwdruk is van de dwingende werkomstandigheden in onze door kapitalisme aangestuurde maatschappij als geheel. 

De voorstelling reageert met humor op een binnen de theaterwereld herkenbare Duitse traditie, zonder in clichés te vervallen en toevlucht te nemen tot voorspelbare parodieën. Ze probeert in tegendeel juist de ernst, de toewijding en de intensiteit ervan te evenaren. In volle overgave, inclusief zelfrelativering, zetten de makers de vaak overtrokken vorm van klassiek theaterspel in om de absurditeit ervan te vieren. 

Dertien spelers creëren collectief een reeks intense, absurdistische scènes, die de uitputting uitvergroten om de overspannenheid van de samenleving zichtbaar te maken. Ze verbeelden de dwingende werkomstandigheden, zoals we die kennen vanop de werkvloer binnen talloze sectoren, tot een onophoudelijke slapstick van mensen onder hoogspanning. De inzet om zich te gedragen zoals ze denken dat ze zich als ‘professionele’ wezens moeten gedragen, wordt uiteindelijk grotesk.

Een krachtige, tegendraadse maar absoluut genereuze voorstelling.