In Triomf! staat het voltallige SKaGeN opnieuw samen op scène, vergezeld door actrices Dagmar Dierick en Clara Cleymans. En dat geeft duidelijk vonken!

Ze lieten zich inspireren door het verhaal van de Zweedse regisseur Jan Jönsson die in 1985 Wachten op Godot van Samuel Beckett ensceneerde met gevangenen uit de zwaarbeveiligde Kumla-gevangenis. Daar ontstaat een spannende situatie waarin de gevangenen opnieuw van de buitenwereld proeven terwijl ze via het stuk dubbel geconfronteerd worden met hun hopeloze wachtpositie.

In Triomf! baant het zestal zich spelenderwijs een weg door het vraagstuk wat gevangenschap en vrijheid, slagen en falen betekenen. Voor de personages, voor zichzelf, voor het gezelschap. Zitten ze in hetzelfde schuitje? Houden ze elkaar gevangen of zijn ze net elkaars sleutel tot bevrijding? Allemaal zijn ze op zoek naar een eigen overwinning. Komt er een gezamenlijke triomf…?

SKaGeN speelt doorgaans geen repertoire. Als ze dat wél doen, doen ze het op zijn SKaGeNs: op hun typische manier ontmantelen ze deze klassieker en toveren hem om tot een energieke en speelse voorstelling die tegelijk een snuifje zout in de existentiële wonde strooit.

Een intelligente ode aan dé absurde toneelklassieker. […] Gaandeweg maakt het gefrons over ‘maar wat stelt dit toch allemaal voor’ plaats voor een mix van amusement en ontroering. Als alle acteurs op elkaars schouders klauteren en een menselijke piramide maken om door het raampje in de decorwand te loeren en – wauw! – niets zien, krijg je plots een speels beeld van een wanhopige mensheid te zien: klauteren naar elk uitzicht, zoekend naar zingeving maar niets zinnigs zien of (her)kennen. […] De spelers verwerken de geest en de taal van een klassieker in een heerlijk speelse voorstelling die eerst doet fronsen en dan doet slikken. Want je gaat naar huis met een ontwapenend portret van de speelse, proberende, tastende, te vaak falende mens op het netvlies gebrand.

Els Van Steenberghe in Knack Focus

"Gaandeweg ontstaan steeds meer lagen. Je ziet acteurs die al bijna 25 jaar tot elkaar veroordeeld zijn, maar er toch nog plezier in proberen te vinden. Je ziet de eeuwige mens die vruchteloos de zin zoekt van zijn zoeken. […] Vooral dat maakt Triomf! boeiend: hoeveel soorten absurdisme SKaGeN hier afkluift in één voorstelling. Van Chaplin en Beckett gaat het tot onze trumpiaanse staat vandaag. Lang lijkt de nihilistische vorm van de voorstelling ook haar eigenlijke boodschap. Maar uiteindelijk overwint toch de speelse omgang met de verwachting van het onverwachte, de herhaling van hetzelfde. Het lijkt het leven wel. Tegelijk alles en niets."

– Wouter Hillaert in De Morgen