Op de Academie van Antwerpen afdeling kostuumontwerp vraagt Nike mij om werk te komen tonen. Ik breng twee sporttassen mee die ik snel voor mijn vertrek met doosjes ingeladen heb. Op de tafel waarrond de studenten zitten (het zijn er negen en allemaal meisjes) haal ik de doosjes één voor één uit de zak, zoek in een schrift naar notities, zet de telefoon uit, weer aan, de afspeellijst, het juiste liedje, Modern Love Walz, eerste doosje, klein applausje, buig beleefd. Ik denk, denk niet, neem nog doosjes, open ze, laat ze gesloten, vertel, probeer me te herinneren de avond in Szczecin, maar alles gaat vanzelf, how should i say, revaluate, de kippen, de kwartels, OH/NO, het gniffelen, de vragen achteraf, resilience, acceptance, growing smaller all the time.
En dan is het zes uur en niet half vijf zoals ik had gedacht en is het kind alleen thuis, o, maar niet geklaagd want bij de buren is er verjaardagsfeest en cake en Frutella in alle maten en kleuren en vrijdag gaat code oranje in voor hogescholen en had ik niet meer aan die tafel met negen studenten kunnen staan en dromen van een ontwerp voor een t-shirt met op de rugzijde iets als Wereldtournee in Antwerpen/ Academie kostuumontwerp/ Anna, Bie, Cecile, Fine, Florence, Gaelle, Helen, Mathilde, Ruth.

- Benjamin Verdonck