De openingsscène van Dark Habits is een fundraising, gehost door nonnen uit een aan lager wal geraakt nonnenklooster. Ze laat zien dat het klooster als instituut failliet verklaard is, zij het dat een van de nonnen ter plekke een visioen krijgt waardoor een obscure theatrale tocht in het onderbewuste in gang wordt gezet. Vanaf dan voert de voorstelling ons langs zeven illustere hoofdstukken, inhoudelijk gelinkt aan grote spirituele concepten zoals dankbaarheid, armoede, leegte, schuld, slachtofferschap, redding en toewijding. 

Performers Micha Goldberg, Rosie Sommers, Castélie Yalombo, Hanako Hayakawa, Désirée Cerocién en regisseur/performer Simon Van Schuylenbergh nemen ons mee op een absurde en fysieke pelgrimstocht langs een decor van historische landschappen, symbolische oerbeelden, herkenbare religieuze taferelen en iconen. Tijdens de tocht bevragen ze de hang naar gemeenschap in tijden van spirituele crisis en hyperindividualisme. Er wordt gezongen en geheeld, maar ook afgedaald naar de verborgen en donkere kant van religie, mystiek en seksualiteit. Het licht gaat uit en vanaf dan worden vooralsnog aanvaarde waarheden doorprikt en nieuwe onderlinge verhoudingen en bloedbanden gesmeed. Vanzelfsprekendheden, waaronder routines en gewoontes, worden tijdens de tocht losgelaten terwijl illusies, waaronder avonturen en escapades, sterk worden uitvergroot.  

De personages in de voorstelling zijn nooit ondubbelzinnig. Het zijn schijnheilige heiligen, koopmannen die niet uit zijn op winst, leugenachtige waarzeggers, niet onderdanige bodes, fake magiërs, oprechte complotdenkers, stotterende vertellers, eerlijke charlatans, liefdevolle bedriegers en groteske vertalers allerhande. Op scène passeren verschillende naar beste kunnen nagebootste natuurfenomenen zoals orkanen, tornado's, overstromingen, droogtes en bosbranden. Alle van het heftige soort. Ze creëren nog extra onvoorziene omstandigheden. Het zijn catastrofes die onderliggende angsten blootleggen en de hoop op een betere wereld op zijn zachtst gezegd op scherp stellen. 

Simon Van Schuylenbergh: “De toon die ik samen met een grote groep performers in Brussel heb opgebouwd uit projecten als Ne mosquito pas en GERMAN STAATSTHEATER is vrij licht en humoristisch. De communicatie richting publiek is eerder toegankelijk, direct en genereus. Zware uitspraken worden vrijwel onmiddellijk gerelativeerd of voorzien van een dubbele bodem. De ondertoon van Dark Habits graaft iets verder, hij speculeert, zoekt naar onbesproken thema’s en verborgen agenda’s. Tijdens het vooronderzoek ontdekten we een serieuzere, meer ingetogen, twijfelende, melancholische toon die in tegenstelling tot onze andere creaties minder inzet op het pleasen van het publiek. Dark Habits toont zowel het semi lichtzinnige uit ons vorige werk, alsook een meer donkere, lelijke, corrupte, manipulatieve kant en macht binnen gesloten (geloofs)gemeenschappen.” 

Natalie Gielen schreef in Etcetera in 2024 een artikel over het gebruik van ironie in GERMAN STAATSTHEATER: “De spelers zeggen of brullen hun tekst van een ironisch afstandje, maar ze werpen hun lichaam collectief, integraal en overtuigend in de strijd. En wacht eens even — in de strijd? Dat klinkt toch allesbehalve nihilistisch? Dat is het volgens mij ook niet. Het is de strijd voor een nieuw, fris, zelfkritisch en hedendaags theater.”