Vandaag ben ik te gast in de beek. Eén van de werkjes die ik bij me heb is een kartonnen caroussel waarop het palindroom 'are we not drawn onwards to new era' geschreven staat. De eerste toeschouwer waarvoor ik de caroussel ronddraai zegt daarover 'het is geen vraag meer voor mij, ik leef het nu al, deze plek bijvoorbeeld ìs de nieuwe tijd'. 
En dat is nagels met koppen slaan. De beek kookt met ingrediënten die ze voornamelijk verkrijgt uit overschot. De beek noemt zichzelf een voedselbewegingscollectief omdat ze niet alleen denkt maar ook doet. Oogsten, inmaken, zadenruil, kledingruil, workshops en vooral goed en lekker koken. En goed en lekker koken is wat de lieve Eefke en Iwan al jaren doen samen met en voor een hoop mensen uit de buurt.
Hoe heerlijk is het bij hen aan te schuiven, tafeltje na tafeltje te verblijden met wat doosjes. Hoe heerlijk is het niet in het middelpunt te staan maar mee te werken, bij te dragen met wat ik kan. 
Ik toon alles wat ik meebracht tot iedereen het heeft gezien en omdat iemand vraagt naar meer vertel ik nog een laatste mop. Daarna wast iedereen zijn eigen bord af en krijg ik drie broden mee die ik in een vlaag van voorzienigheid thuis invries. 
Want 'de krekel sjirpte dag en nacht, zolang het zomer was, 
wijl buurvrouw mier bedrijvig op en neer kroop door het gras. 
Zei hij: ik vrolijk je wat op, kom luister naar mijn lied.
Zij schudde nijdig met haar kop: een mier die luiert niet’

- Benjamin Verdonck

Foto: Gille Kempynck