Toen ik bij Stella optrad kwam ik Gerard tegen die me uitnodigde in de gevangenis te komen spelen waar hij elke week tekenles geeft. Zes maanden en twee lockdowns later is het zover. Culturele activiteiten blijven opgeschort, ook in de gevangenis, therapeutische sessies daarentegen zijn wel gewenst.

Op de lijst met goederen die dient neergelegd om toegang te verkrijgen vermeld ik:

-een theaterdoosje ter grootte van een schoendoos (karton)
-een theaterdoosje ter grootte van een kleine schoendoos (karton)
-een zakje met daarin vier heel kleine doosjes met daarin veelal ongevaarlijk afval
-een piepklein muziekdoosje (metaal)

Er zijn zes deelnemers aan de therapie en ik toon hen het doosje met de dansende figuren bovenop. Dan het doosje waaruit een zwaan opklapt, het doosjes dat '22 couples' heet en 44 papiertjes bevat die twee aan twee iets met elkaar gemeen hebben en tenslotte het doosje waarin 47 kaarsjes zitten alsook de marsepeinen dieren die mijn verjaardagstaart versierden (drie konijnen en drie kwartels, ondertussen allemaal schielijk overleden).

Halverwege de voorstelling komt er nog een deelnemer binnen en daarom toon ik het eerste doosje opnieuw. Er wordt gegrinnikt en geklapt maar zelf voel ik gaandeweg onrust opkomen.

Ik mail de zorgverleenster van dienst dat ik onvoldaan ben.
Haar antwoord vat mijn ongenoegen:
'Geïnspireerd door jouw voorstel willen we nu maandelijks cultuur op vleugel F organiseren ‘cc de dagzaal’ zeg maar. Dus dank om dit teweeg te brengen!
We denken echter dat binnen de muren kunst dingen MET mensen beter werken dan VOOR mensen, (…) dus als je daar een idee over hebt, shoot!’ 

- Benjamin Verdonck