Wat hebben het Requiem van Mozart en de madeleine, het beroemde gebakje uit Marcel Prousts À la recherche du temps perdu, met elkaar gemeen? Niets? Dat hangt ervan af. 

In schijnbare onverenigbaarheden en breuklijnen ziet Benjamin Abel Meirhaeghe vaak vruchtbare verbanden. Give Up, Old Ghosts! is een ontmoeting tussen pianisten, dansers en acteurs van verschillende generaties en artistieke achtergronden. Middelpunt is het onvoltooide Requiem van Mozart, dat draait om vergankelijkheid en zelf met mythes is omgeven. Twee pianistes, ooit lerares en leerling, spelen het live. Hoe wordt iets onthouden, geleerd en doorgegeven? Citerend uit de dansgeschiedenis verbeeldt Fumiyo Ikeda wat een lichaam zich herinnert. Prousts jeugdherinneringen werden opgeroepen door de geur en smaak van madeleines. Welke rol spelen onze zintuigen? Hoe werkt het verleden door in het heden? 

Meirhaeghe gidst ons door de coulissen van het geheugen. Hij gaat aan de slag met teksten van Ursula Le Guin, een activistisch en feministisch auteur die bekend werd met sciencefiction en fantasy. Kostuums plukt hij uit de archiefdepot van het theater. Samen met scenograaf Jozef Wouters - die zich laat inspireren door een behekst huis in Bochum - bouwt hij de scène om tot een echokamer waarin klanken en beelden uit heden en verleden door elkaar lopen. De voorstelling wordt een memory palace met de sfeer van een spirituele seance. Wanneer gaat het verleden spoken? Moeten we de oude geesten loslaten zodat de toekomst eindelijk kan beginnen?

meer info