Ik neem zoveel doosjes mee als ik op de fiets dragen kan: het triestige vosje, liedje voor Zanna, nieuwe vrienden en Modern Love Walz. Omdat ik dat niet genoeg vind maar niet nog meer kan dragen leer ik een verhaal vanbuiten.Verhalen wegen niks denk ik heel de tijd op de fiets op weg naar de Jan de Sadelerlaan waar als ik aankom de garagepoort opengaat en ik niet voor een raam maar op een terras vanachter achter een tuintafel mijn werk ten beste geef. ‘Creatief!’ en ‘allemaal zelf gemaakt?’ en paprikasoep met spekjes en zoute koekjes toe. Geheel vervuld fiets ik de laan uit, sla lukraak linksaf en bel aan bij een woning met een rieten dak. ‘Of ik iets mag laten zien’ vraag ik vanop afstand aan de dame die opendoet. ‘Nee danku’ zegt de dame. Ik vraag het verkeerd denk ik en probeer ‘gegroet, ik ben verhalenverteller’ bij het volgende huis en daarna ‘ik heb een kort toneelstukje bij me en het kost niets’. Het wordt een lange dag leuren met wisselend succes en terwijl morgen in Brussel kunstenaars lawaai maken om gehoord te worden heb ik niet echt het gevoel hier dat mensen staan te wachten op wat ik allemaal kan.
(Ik heb een klein vogeltje piep piep, het moet eten hebben anders is het triestig en dood)