De reden dat ik vrijdag ongevraagd alsnog het Klimaatfestival in het Bos vervoegde was ingegeven door een verzet tegen vaststaande structuren. Ik denk dat we (ook) in onze programmatie wendbaar moeten zijn, niet alles dicht betonneren. Twee maand geleden had ik gehoor gegeven aan een open call van filosofisch platform Troebel met een voorstel tot deelname aan hun festival. Mijn voorstel kwam te laat en het programma was vol. Alsnog ging ik in de Bosbar aan een tafeltje zitten om een werkje te tonen. Tenslotte, zo schreef ik gisteren, is de Bosbar van iedereen.

Waar ik geen rekening mee hield was:

Dat ik niet de enige ben geweest (wat had ik ook gedacht) die op het laatste moment alsnog zijn diensten onbezoldigd aanbod. Vanuit het principe dat iedereen correct vergoed diende te worden (en die middelen waren reeds verdeeld) werden er meerdere kunstenaars en hun werk vriendelijk geweigerd.

Dat de organisatrices op het laatste moment nog zwaar in hun programma moesten schrappen om het evenement Covid-proof te laten verlopen. Wanneer het toeval wil dat het eerste tafeltje waar ik mijn kunsten aanbied, aangezeten wordt door de organisatrice van het festival dan is het niet meer dan normaal dat zij niet wegsteekt dat ze mijn bijdrage hier, nu, hier nu hier nu niet waardeert.

DEZE GEGEVENS IN OVERWEGING GENOMEN IS MIJN VERHAAL VAN VRIJDAG ONJUIST EN NIET BEVORDERLIJK VOOR DE ZAAK WAARVOOR WIJ BEIDEN STRIJDEN: GROOTSCHALIG ACTIEPLAN AANGAANDE DE ECOLOGISCHE CATASTROFE DIE OP ONS AFDENDERT WANT HET BLIJFT NIET EEUWIG VIJF VOOR TWAALF!

En zoals mijn oma altijd zei: een mens heeft twee oren en één mond, om twee keer zoveel te luisteren dan te praten.
Sorry nu, sorry hier, sorry nu hier nu.

- Bnejamin Verdonck