De keuze viel op Funhouse for children, een gebogen spiegelglaspaviljoen van Dan Graham. Het verhaal gaat dat het werk elitair was en daarom werd gevandaliseerd. Nu staat er een beeld van Panamarenko, Pepto Bismo. Ruim 15 jaar bevattelijk voor iedereen en dus zo wil het verhaal, nagenoeg ongeschonden gebleven. Al hebben de bronzen uitvoering en de hoge sokkel daar ongetwijfeld ook mee van doen.

Het is ochtend en op de banken van het plein zitten overwegend mannen. Ze drinken Cara pils of Schultenbrau. Na vier keer “nee bedankt, niks voor mij” krijg ik een “doe maar, waarom niet” en vanaf dan is er op elke bank wel iemand te vinden voor mijn werk.

Het is ochtend en na een twintigtal banken aan de ene kant steek ik het plein over. Daar zijn de mannen en hier en daar een vrouw uitbundiger nog. Zoveel zo valt mij op verschillende vormen en kleuren van gezichten vrolijk door elkaar. Ik heb wat bluf nodig en geduld maar wanneer iemand zegt “ik ken hem, daarstraks stond hij nog aan de andere kant” mag ik bij elke bank spelen met wat ik heb gemaakt en hier en daar na wat aandringen moet het nog een tweede keer. Het is het doosje met de vraag aan Cocteau wat hij mee zou nemen mocht zijn huis in brand staan, niemand kent Cocteau maar vrijwel iedereen heeft een mening bij zijn antwoord: het vuur!

Het is ochtend maar evengoed hier is het nacht, mannen en af en toe een vrouw verenigd in een kring waar maar geen eind aan lijkt te komen. “Respect man, respect” roept iemand nog wanneer de zon al hoog aan de hemel de middag afkondigt en ik stilletjes er vanonder tracht te muizen.