Elke twintig minuten brengt Helena één of twee of drie kinderen naar me toe. Naast de tafel staat een sportzak waaruit ik doosjes haal die ik aan de kinderen toon.

Mijn eerste toeschouwer is zes jaar oud, heet Benjamin en vraagt tijdens de vertoning of het niet wat sneller kan, of het werk van klei gemaakt is en of het alstublief wat groter kan. Daarna speel ik achtereenvolgens voor Nacira, Jasmine, Siska, Riyane, Johanna, Amélie, Lend, Johannes, Eli en Milan. Lyonardo vindt er niks aan. Gewoon wat aan de touwtjes trekken… stelt niks voor!

Na de speeltijd van tien na tien ontvang ik Yune (ze was eerst één jaar, dan twee, dan drie vier vijf jaar en nu zes. Daarna is het de beurt aan Sam, Noah, Rayan, Lyam, Romy, Sebastian, Souhaib, Fransisco, Luna, Louis en Amber. Skye vraagt of de dingen die ik maak vertrekken vanuit een gevoel of een idee. Ik vraag hoe dat bij haar in het werk gaat. Ik moet mijn materiaal zien zegt Skye en dan kan ik gewoon beginnen. Ja zeg ik. Dat herken ik. Soms praten de dingen tegen mij. Thuis staat heel de tafel ervan vol. Ook vervelend zegt Skye, want waar moet je dan eten?

Wanneer het laatste groepje kinderen terug naar boven gaat zegt Wout ‘danku grootvader’!

- Benjamin Verdonck