De stad is oud, koud en donker. Er staat een appartementsblok met onderin een nachtwinkel die steevast wordt bevoorraad, maar waar nooit iemand is. Er klinkt gefluister in de buizen op ’t toilet. Een stem die spreekt in een vergeten taal en om verboden dingen vraagt.
De onzichtbare buren zijn iets aan ‘t bouwen, ge kunt het horen. Niemand weet wat. Zij weten het ook niet. Op een dag stond er een bouwdoos voor de deur en de handleiding stak in de bus. Niemand weet hoe kort de dag wordt en hoe lang de nacht gaat duren en niemand wil alleen sterven dus – Bon. Ge weet wat doen.

CQ. (als in: ‘seek you’) toont de verhalen en complicaties van verschillende bewoners van het gebouw – onuitgesproken relaties in de trappenhal, generaties durende burenruzies, een lift als transitplek voor verborgen liefde. Een wereld die op de onze lijkt, waarin mensen buren zijn, maar elkaar niet kennen en niet zien. Hun verlangen naar contact is groot, maar hun daadkracht klein.

CQ. is een halfbeeldende, halfgesproken voorstelling over anonimiteit, eenzaamheid
en onze vervreemding van ‘wat het is om mens te zijn’, en over de symbiose tussen mens en technologie. Geïnspireerd door de unheimliche eenzaamheid in de schilderijen van Delvaux en door de traditie van het Vlaams magisch-realisme, maar op zijn Abattoirs: fascinerend, trippy, grotesk-grappig én ontroerend.