“Kinderen, grootmoeders, werkmannen in de fleur van hun leven… Allemaal eender. Grauw in hun bakkes. Krom van de zeer. En geen mens die er aan of omtrent wilde komen om ze te helpen. Om ’t niet over te krijgen, verdomme! Zelfs de lijkdragers kregen het nog over. Ge hebt er geen gedacht van.”

Tutti Fratelli hernam in mei de repetities. Ondanks de noodgedwongen afstand, zien we hoe het theater ons opnieuw samenbrengt, hoe het doet dromen en verwachtingen schept over de toekomst. Hoe het hoop genereert over dit nieuwe vandaag. 
 

In De Hoop varen de mannen met een Antwerpse knots de scheldemonding tegemoet, gedoemd ten onder te gaan. Het is Belzebub zelf die de venten overboord trekt, de draaikolk in. Daarnaast woedt een besmettelijke ziekte onder de mensen. Moeders en vrouwen blijven achter aan wal en vormen het koor van verdriet en verlies, maar ook dat van verzet en de kracht van het overleven. 

De Hoop gaat over de storm die we moeten doorstaan en over de ongelijkheid die stormen daarbovenop met zich meebrengen. Maar vooral over hoop. Over het vertrouwen dat alles goed komt. Andrà Tutto Bene. Alles komt goed.