Deze vragen vormen de kern van <em>De kinderjaren van Jezus</em>, de recente roman van de Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaar J.M. Coetzee en uitgangspunt voor Mokhallad Rasem, die de roman herwerkt tot een levendig toneelstuk voor twee mannen, twee vrouwen en een kind. Coetzee-kenner Ludo Teeuwen schreef: “Deze roman lijkt wel een testament, het afscheid van een vermoeide, oude wereld die plaats moet maken voor de bevrijdende wereld van het kind.”

Achterlaten wat voorbij is, en het nieuwe willen of moeten omarmen, zonder jezelf te verliezen, is dat niet de basisconditie van velen in onze samenleving? Of van ons allen telkens opnieuw?