"Benjamin Verdonck bant zichzelf naar de coulissen en geeft zijn podium integraal aan een decor van objecten. Een moedig experiment."

"Eerst stond hij nog mee op het podium en bewoog hij zich tussen de objecten, die hij aan draden het toneel op trok. Daarna stond hij naast zijn kijkdozen, minitheaters, en hield hij de touwtjes in handen. Nu is hij de grote afwezige op de bühne, en zweven de geometrische vlakken door de theaterruimte, als vanzelf, en scheppen ze zonder schepper een universum. Zo mooi, en bij wijlen zo ontroerend."

"Met de voorstelling De tijger eet de zebra en de vogel vliegt verschrikt weg staat Benjamin Verdonck (50) straks weer op het podium van de Antwerpse Bourla. Het wordt een afscheid, maar niet in mineur: nu de samenwerking met het Toneelhuis erop zit, heeft de performancekunstenaar het gevoel dat de toekomst aan zijn voeten ligt, als een maagdelijk wit blad. ‘Misschien maak ik zelfs niets meer en ga ik gewoon in mijn tuin wieden. Dat lijkt me wel spannend.’"

"De mensen die als eerste lijnen trokken tussen verschillende sterren om de sterrenbeelden te benoemen, waren in feite de eerste verhalenvertellers. Op die manier kan een toeschouwer ook zelf lijnen trekken tussen de vormen die over het toneel bewegen. Het is zoals kijken naar dans, dat kan mij ook gewoonweg ontroeren zonder dat ik hoef te weten wat het allemaal betekent”, aldus Benjamin Verdonck"

"De tijger… gaat over de tragiek van de mens die zijn blik als de enig geldige postuleert, en niet ziet dat ze rechtstreeks leidt naar het einde van de wereld zoals we ze kennen. Tijd voor het post-anthropoceen. Of toch minstens: voor betere én andere verhalen."