"Ik nodig je uit om je ogen te sluiten en ze te openen als je iets voelt." 

HACHŌ is een Japans concept, vertaald als golflengte/fluctuatie.
Wanneer iemands golflengte overeenkomt met die van een ander persoon, gebeurt de communicatie tussen hen natuurlijker; ze voelen zich op hun gemak bij elkaar. 

Maar wat maakt dat mensen zich (on)comfortabel voelen? Waarom voelen we ons meer ontspannen bij het geluid van regendruppels, ruisende golven of ritselende bladeren? 

Wetenschappelijk gezien komt het door roze ruis. In tegenstelling tot witte ruis (een statisch geluid - denk aan het geruis van een plafondventilator, machinegeluid,...), is roze ruis te vinden in de natuur. In HACHŌ roepen we deze ambivalentie op tussen comfortabel en ongemakkelijk en proberen we de dunne lijn daartussen te verplaatsen. 

HACHŌ gaat over frequenties en schommelingen (in de brede zin van het woord), in hartslagintervallen, ademhaling, hersengolven, lichtcycli; door de visuele en auditieve frequenties waarmee we communiceren, in beweging en in geluid.