“Liefde op het eerste gezicht duurt een bliksemflits lang, menig dwaas vergeet dat het geluid van de donder slecht weer aankondigt en dat we in de regen vaak alleen dansen … Ze doet ons twijfelen aan wat we weten, maar we willen ze aanraken, strelen, proeven, tot het uiterste. We willen alles, niet een klein beetje. Tot op het einde, tot het uiterste. We houden van elkaar tot de liefde ons doet bloeden.” – Pitcho Womba Konga

Men zegt dat er niet zoiets als falen bestaat, dat elke breuk een ervaring is die ons sterkt voor nieuwe avonturen. Maar klopt dat wel in de liefde? Wat zegt het einde van onze liefdeservaringen over onszelf? En hechten we te veel belang aan het woord ‘liefde’? Moeten we afstappen van het gewicht dat we eraan toekennen en het begrip herdefiniëren? En moeten we om daartoe te komen niet beginnen bij het einde?   
 
Toen KVS-gezicht Pitcho Womba Konga (bekend van creaties als Kuzikiliza en Fire Will Become Ashes, But Not Now) enkele jaren geleden op de roman L’amour est très surestimé van de Frans-Algerijnse schrijfster Brigitte Giraud botste, gingen er nieuwe deuren voor hem open. Hij begon zich af te vragen welke rol liefde kan en mag spelen in een mensenleven. En of we het concept niet te strikt zijn beginnen aflijnen. In een stijl die het midden houdt tussen theater, slam poetry en zang, nodigt de regisseur ons uit om de tumultueuze wendingen in Liefde/Amour te verkennen.