Op de scène passeren eveneens enkele ambigue en in zichzelf gekeerde ‘figuren’. 
Welke spreidsprongen aan beteke­nis en verbeelding ontstaan er wanneer deze figuren en de gedichten van Celan elkaar ontmoeten?

Celan gaat als overlever van de Holocaust moreel en talig tot het uiterste. Zijn poëzie reikt naar wat zich 'voorbij' de taal bevindt: een wereld lang voor of ver voorbij de mensen, een spreken vanuit het eigen dood­-zijn. Ieder woord is als een steen die opgepakt en vanuit meerdere richtingen bekeken kan worden.



DRAADZONNEN
boven de grauwzwarte kaalslag.
                    
Een boom-
hoge gedachte
                    
grijpt de lichtklank: er zijn
nog liederen te zingen, voorbij
de mensen.
                    
(P.Celan, Ademkeer)