In [meeuw] van Olympique Dramatique wordt voor het eerst een repertoiretekst in zijn geheel vertaald en gespeeld in Vlaamse Gebarentaal, door een gemengde cast van dove en horende toneelspelers, met Nederlandse boventiteling.

Uitgangspunt is De Meeuw (1896) van Anton Tsjechov, een van de grootste en tederste theaterteksten uit de literatuurgeschiedenis over een zoekende jeugd met nieuwe ideeën en een oudere generatie die zich daardoor bedreigd voelt. Een vertelling over de hang naar het verleden en het verlangen naar een vrij leven; verteld vanuit het perspectief van drie verschillende generaties. Liefde en verlangen als verwoestende drijfveer tijdens een familiereünie. Een komedie in vier bedrijven, zo benoemde de Russische schrijver het zelf. 

[meeuw] is een ontmoeting met spelers uit de Vlaamse dovengemeenschap met VGT als moedertaal. De jongste generatie in De Meeuw is op zoek naar nieuwe vormen van toneel schrijven. Dit wordt in [meeuw] vertaald naar een nieuwe vorm van spreken, met elkaar en met het publiek.

“Ik ben zo dikwijls in de buurt van je huis geweest, maar ik ben nooit binnengekomen. Laten we gaan zitten.” - Nina Michailovna Zaretsjnaja