Olympique Dramatique

Olympique Dramatique

Olympique Dramatique is een theatercollectief met als kernleden toneelspelers en -makers Tom Dewispelaere en Stijn Van Opstal. Bij de oprichting in 1999 lagen ook Ben Segers en Geert Van Rampelberg mee aan de basis van het gezelschap. Olympique Dramatique begon als autonoom spelerscollectief: ze werkten zonder regisseur, maar met zielsverwante spelers in wisselende constellaties. Ze lieten zich opmerken met fysieke en brutale voorstellingen met veel humor, virtuoze taalbouwsels en geweld. Stukken als De Krippel (2001), De Jossen (2004) en The Lieutenant of Inishmore (2006) portretteerden gesloten, op zichzelf teruggeplooide leefgemeenschappen.

In 2006 gaf Guy Cassiers Olympique Dramatique onderdak bij Toneelhuis. Hij zou meteen ook de eerste regisseur worden met wie het collectief de confrontatie aanging: in 2008 maakten Olympique Dramatique en Guy Cassiers samen De geruchten, naar de gelijknamige roman van Hugo Claus. In de jaren daarop volgden creaties met regisseurs Raven Ruëll (Titus Andronicus, 2009), Bart Meuleman (In de strafkolonie / Het hol, 2010) en Pieter De Buysser (Het litteken lip, 2010). Bij het kanaal naar links (2011) was hun eerste samenwerking met de Nederlandse film- en theaterregisseur Alex van Warmerdam; vijf jaar later volgde Het Gelukzalige (2016). Tussendoor bleef Olympique Dramatique ook voorstellingen maken zonder regisseur, vaak met bevriende collectieven als tg STAN (Het wijde land, 2013 & Poquelin II, 2017) en LAZARUS (Niets is onmogelijk, 2012). 

Met of zonder regisseur, met kleine of grote cast, musical (Adams Appels, 2009) of teksttheater - de rode draad doorheen hun werk bleef onveranderd de grote liefde voor de toneelspeler. Gaandeweg kwam daar ook de liefde bij voor stevige repertoirestukken die floreren bij een aandachtige acteursregie - die Stijn Van Opstal en Tom Dewispelaere met AUGUSTUS ergens op de vlakte in 2014 voor het eerst voor hun rekening namen. In 2017 zetten ze hun tanden in Risjaar Drei, in 2019 maakten ze Angels in America: opnieuw bejubelde producties die de zalen overal te lande deden vollopen. 

Olympique Dramatique vertelt graag verhalen voor een groot publiek, en met een zo groot mogelijke groep acteurs, van verschillende generaties. Het opvoeren van de spelende mens zien Van Opstal en Dewispelaere nog steeds als het krachtigste en ontroerendste gebaar dat je met theater kunt maken. Qua tekstkeuze grijpen ze vaak terug naar klassiek repertoire - zoals recent Wachten op Godot (2020) en Vijand van het volk (2022). 

Komend seizoen staan ze zelf weer op scène. Tom Dewispelaere maakt en speelt in het najaar Alle schone dingen. Samen met het publiek gaat hij in deze ontroerende solo van de Britse auteur Duncan Macmillan op zoek naar wat het leven de moeite waard maakt. Stijn Van Opstal is in het voorjaar te zien in Klytaimnḗstra, opnieuw een samenwerking tussen Olympique Dramatique en tg STAN. Drie versies van de bekende Griekse tragedie komen samen en zetten het personage van Agamemnon in een nieuw daglicht. 

Sinds 2022 neemt Olympique Dramatique samen met Lisaboa Houbrechts, Gorges Ocloo, FC Bergman en Benjamin Abel Meirhaeghe de artistieke leiding van Toneelhuis voor zijn rekening.

  • Bekijk hier een showreel van het werk van Olympique Dramatique.

Producties van/met ‘Olympique Dramatique’

Boeken van/met ‘Olympique Dramatique’

Ontdek alle publicaties

Meer over ‘Olympique Dramatique’

Lees • 18 maart 2023

En zo sprak de Bourla tot de Arenberg

Beste collega,

Beste buur,

Ondanks het feit dat je in mijn schaduw staat, heb ik je altijd beschouwd als een volwaardige compagnon de route. Ik, als oude doos, kijk vaak met grote ogen naar jou met de flashy neons aan je buitengevel, iets waar ik alleen maar van kan dromen. Ik respecteer je, dat weet je. We willen immers hetzelfde: een open huis zijn voor iedereen in deze multiculturele en diverse stad. ‘Kom zoals je bent, word wie je wil zijn’, zoals je het zo mooi verwoordt aan je buitengevel. 

Wij zijn gebouwen waar er gelachen mag worden, waar je stil kan zijn, waar je mag huilen, vragen stellen, van mening verschillen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik word sinds de opwaardering van bepaalde cafés op de Graanmarkt het hele weekend ondergezeken, en zelfs daar maak ik geen probleem van. 

Ik werd vanmorgen wakker met het bericht dat je interieur niet naar de zin was van ons geliefde stadhuis. Wat kut voor je zeg. Het ging over witte mannen, nog maar eens - mannen waar ik eerlijk gezegd en tot mijn grote schande nog nooit van gehoord had - en dat ze hun plaats hadden moeten afstaan voor portretten van een zekere Mous Lamrabat, waar ik eerlijk gezegd ook nog nooit van gehoord had. Maar dat laatste blijft onder ons.

Ach Arenberg, hoe vaak heb ik zelf al moeten horen dat mijn drempels te hoog zijn, dat ik te elitair ben, of te links, te veel schandalen over mezelf heb afgeroepen, niks waard ben of te naakt… Ik leef met je mee. 

Ik stel mij voor hoe dat dan gaat in die bewuste trappenhal van je. Hoe Luk Lemmens staat te kijken naar de ladder waarop Nabilla Ait Daoud staat, die het portret van de witte man vast heeft en voorzichtig terug op zijn plaats tracht te hangen. Onderaan de ladder staat de grote foto van de gesluierde vrouw die net van de muur werd gehaald. “Hangt ‘m recht zo?” vraagt Nabilla in tussentaal aan Luk. “Neeje, vanonder nog een bitje naar rechts,” antwoordt die in tussentaal terug. “Zo?”, vraagt Nabilla. “Neeje, nog een bitje naar rechts,” zegt Luk. Nabilla zucht. Bijna had ze gezegd: “Doeget dan zelf hè…” Maar net op tijd dacht ze aan de reden waarom ze daar waren en kreeg ze medelijden met de witte man die Luk was. Je moet het maar meemaken in deze tijden, dat je als witte man geboren bent zo’n 50 of 60 jaar geleden en dat er nu niemand nog naar je luistert…

Voorzichtig balancerend op de ladder haalt Nabila haar smartphone uit haar broekzak en kijkt ze recht in het gezicht van een boze Bart in face-time modus: “Hangen ze terug?”, vraagt hij. “Ja, Bart.”  “Allez, nu de volgende.” 

Lieve Arenberg, in 2025 staat er mij een grondige make-over te wachten. Met respect voor mijn erfgoed, laat dat heel duidelijk zijn. Het enige dat ik me nu afvraag, is of het stadhuis mij dan nadien ook komt inkleden… Ik heb hier in april ook nog een voorstelling met veel kleur op mijn krakende scènevloer staan. Kan die doorgaan, denk je?

Enfin, tot snel voor een bolleke op de Graanmarkt, makker!

Dikke kus
 

Den Bourla

PS: Als je die foto’s nu echt nergens kwijt kan… ik heb nog muren genoeg en ze zijn van harte welkom

Lees • 18 oktober 2022

As fears go by... of toch niet?

As fears go by... Onder dat motto ging enkele weken geleden het nieuwe Toneelhuisseizoen van start. Maar van de schrik zijn we voorlopig nog niet af.
 

Meer