Toen zijn vader overleed, opende Tiago Rodrigues het notitieboekje. Het bevatte slechts een paar lijnen en stippen, een paar krabbels, zoals de abstracte tekeningen van een kleuter. Nu wil Rodrigues de ongeschreven pagina's van zijn vaders laatste werk verbeelden. Door herinneringen, liedjes of fragmenten van zijn vaders geschriften te mengen, bouwt Rodrigues aan een voorstelling die een kleine overwinning op de dood wenst te zijn.

In zijn voorstelling is elke scène een speelse variatie op het thema afscheid. Het podium vormt een surreëel landschap waar ziekenhuisbedden over een ijzige zee glijden, als metafoor voor het tumult van het leven. Met muziek en poëzie als de grammatica van een theater dat zelfs in de droevigste verhalen redenen vindt voor vreugde.