Acht jaar na de oorspronkelijke creatie maken vier – licht tegendraadse – gezelschappen een nieuwe (Europese) versie van Onomatopee, “komisch politiek theater” dat volgens de toenmalige pers alleen maar kon geprezen worden met een grote lading uitroeptekens.

De spontane beweging is weg uit de neoliberale omgeving die de maatschappij op dit moment (nou eenmaal) is geworden. Vijf representanten van evenveel al dan niet nog existerende gevestigde toneelspelersgezelschappen buigen zich over deze anti-sloganeske falsificatie. Vijf überobers stappen door de slappe wand, resoneren in de nieuwe ruimte en serveren een kakofonische echolalie.
We beginnen opnieuw.

“Zelden kwamen in een toneelstuk poëzie, klankgedicht en klanknabootsing (onomatopee), drogredenering, syllogisme, scherts, satire, Paul van Ostaijen, Thomas Bernhard, toneeltheorie, de mislukte monoloog en woorden als ‘goesting’ en ‘algemene smaakperceptie’ in een wonderlijker vorm van melancholie samen.” – Kester Fredriks in NRC Handelsblad, 15.09.2007