Toneelhuis, Edward Albee, Mesut Arslan, Platform 0090, KVS
Regisseur Mesut Arslan – oprichter van het Platform 0090 – scoort de laatste jaren erg goed in binnen- en buitenland met bijzonder eigenzinnige ensceneringen van bekend en minder bekend repertoire. Eerder toonden we van hem Betrayal en Kamer en de man, telkens in bijzondere theaterinstallaties. Vanuit zijn fascinatie voor menselijke relaties en de complexe emoties die daarmee gepaard gaan, kiest hij nu voor een van de meest gespeelde klassiekers uit de twintigste eeuw, Who’s afraid of Virginia Woolf?, een stuk van Edward Albee uit 1962.
Mesut Arslan brengt het verhaal van George en Martha op een unieke en dwarse manier. Het oudere koppel reageert zijn desillusies genadeloos af op het jonge idealistische paar Nick en Honey. Mesut Arslan werkt niet met vier maar met zestien acteurs. Twaalf van hen echoën de zinnen van de vier hoofdpersonages en kleuren hun woorden telkens anders in. Geleidelijk aan ontvouwt zich zo een spel van hiërarchie, groepsdruk en macht. Wat is schijn, wat is echt en wie mag je geloven?
Door deze manipulatieve ingrepen krijgt deze klassieker een politieke lezing die het publieke en het private tegen elkaar afweegt. Een akoestische ervaring waarin ook de ruimte volledig wordt uitgespeeld.
De knappe lichtinstallatie aan het plafond laat de temperatuur stijgen, waardoor je de broeierige atmosfeer ten huize George en Martha aan den lijve ondervindt.
"Boven onze hoofden hangt een prachtige lichtinstallatie van Jan Maertens, die alle tinten wit, geel en oranje als vlekken uitstrooit over de speelvloer. Arslan creëert knappe sculpturale scènes, met enkel lijnen van licht en (veel) stoelen."
"Darya Gantura et Frank Dierens (George, donc) sont de vraies bêtes de scène, capables de tout. Une expérience incomparable"
"De knappe lichtinstallatie aan het plafond laat de temperatuur stijgen, waardoor je de broeierige atmosfeer ten huize George en Martha aan den lijve ondervindt."
"Boven onze hoofden hangt een prachtige lichtinstallatie van Jan Maertens, die alle tinten wit, geel en oranje als vlekken uitstrooit over de speelvloer. Arslan creëert knappe sculpturale scènes, met enkel lijnen van licht en (veel) stoelen."