Louis Janssens en Willem de Wolf leerden elkaar kennen toen Willem als docent op de toneel­school Louis zijn klas binnen zag komen en even dacht zichzelf te zien als student van 35 jaar terug. Hij zag dezelfde gretig­heid, dezelfde ambitie, dezelfde in bravoure verpakte onzeker­heid. Zelfs die hele slungel­ach­tige gestalte met sugges­tieve haarlok die noncha­lant over het voorhoofd hing, was, met wat tegenlicht, bijna Willem.

Andersom herkende Louis zich ook in Willem. Als iets dat je zou kunnen worden, ook al wil je het misschien niet. Als zogenaamd volwassen, ervaren, met in gelaten­heid verpakte onzeker­heid. Wat zie je eigenlijk, als je jezelf in de ander ziet? Is jezelf in de ander herkennen de basis waarop en waarmee je leert?

Analoog is een interge­ne­ra­ti­o­nele voorstel­ling waarin wordt gezongen en gesproken over de kinder­tijd, over moeders en over zoekende ontwrich­tende liefdes. Een partituur over afgelegde en gewenste leerpro­cessen. Over vroeger en later, maar ook over hoe jezelf als jonge - of oudere - mens te positi­o­neren binnen de wereld.

Een voorstel­ling als een grote open vlakte waarop Willem met muziek, tekst en beeld terugblikt en vooruit­kijkt en Louis vooruit­blikt en terugkijkt. En ergens in dit kluwen van blikrich­tingen kijken ze elkaar op een gegeven moment natuur­lijk aan.